بر غم عشقت آقا اسیرم                 که تو سلطانی و من فقیرم

آرزویم بُود وقت مُردن                       یا علی گویم آندم بمیرم

من بنده تو مولایی     من قطره تو دریایی     ای معنیِ آقایی

یا سیّدی یا حیدر....

*نوحه های ملائک دم تو                      ای خدای غم اعظم تو

خورده آقا گره تا قیامت                         لیلة القدر من با غم تو

ای بهترین رویایم       ای گرمی آوایم      ای سیّد و مولایم

یا سید  ی یا حیدر...

*عمر تو یکسره درد و غم بود             هَمدَمت ناله و سوز سینه

لیکن آغاز این غضه هایت                    بوده از کوچه های مدینه

دل خسته و مغمومی      از حق خود محرومی     تو اولین مظلومی

یا سیدی یا حیدر...

*با ،شرار عطایت علی جان         پرتو افشان نما شمع ما را

(این/یک) شب جمعه ای جان زینب      کربلایی کن این جمع ما را

ای خاک کویت طلا      این دل شده مبتلا     کن قسمتم کربلا

آه .....کربلا کربلا... 

علی ابن موسی الرّضا رویامه     علی ابن موسی الرّضا دنیامه 

تو دو عالم افتخارِ من اینه             علی ابن موسی الرّضا آقامه

*همیشه درد بی سامانی ام را با امید خاک بوسیِ حریمت می دهم تسکین

و با رویای دیدارِ ضریحِ با صفایت می رسانم شام را بر صبح،چه رویایی،

چه رویاهای زیبایی که اینها از عنایات علی و مادرت زهرا(س)

شود تصویر نابش در دلم پیدا،شکوهِ جلوه ی عشقِ علی موسی الرّضا

پیدا در این رخسار و سیمامه...

علی ابن موسی الرضا رویامه...

. امام حسین (ع ) در زمان معاویه
چون امام حسن (سلام خدا و فرشتگان خدا بر او باد) از دنیا رحلت فرمود، به گفته رسول خدا (ص ) و امیرالمؤمنین (ع ) و وصیت حسن بن علی (ع ) امامت و رهبری شیعیان به امام حسین (ع ) منتقل شد و از طرف خدا مأمور رهبری جامعه گردید. امام حسین (ع ) می دید که معاویه با اتکا به قدرت اسلام ، بر اریکه حکومت اسلام به ناحق تکیه زده ، سخت مشغول تخریب اساس جامعه اسلامی  و قوانین خداوند است ، و از این حکومت پوشالی مخرب به سختی رنج می برد، ولی نمی توانست دستی فراز آورد و قدرتی فراهم کند تا او را از جایگاه حکومت اسلامی پایین بکشد، چنانچه برادرش امام حسن (ع ) نیز وضعی مشابه او داشت .
امام حسین (ع ) می دانست اگر تصمیمش را آشکار سازد و به سازندگی قدرت بپردازد، پیش از هر جنبش و حرکت مفیدی به قتلش می رساند، ناچار دندان بر جگر نهاد و صبر را پیشه ساخت که اگر برمی خاست ، پیش از اقدام به دسیسه کشته می شد، و از این کشته شدن هیچ نتیجه ای گرفته نمی شد.
بنابراین تا معاویه زنده بود، چون برادر زیست و علم مخالفتهای بزرگ نیفراخت ، جز آن که گاهی محیط و حرکات و اعمال معاویه را به باد انتقاد می گرفت و مردم را به آینده نزدیک امیدوار می ساخت که اقدام مؤثری خواهد نمود. و در تمام طول مدتی  که معاویه از مردم برای ولایت عهدی یزید، بیعت می گرفت ، حسین به شدت با او مخالفت کرد، و هرگز تن به بیعت یزید نداد و ولی عهدی او را نپذیرفت و حتی گاهی  (16) سخنانی  تند به معاویه گفت و یا نامه ای کوبنده برای او نوشت .
معاویه هم در بیعت گرفتن برای یزید، به او اصراری نکرد و امام (ع ) همچنین بود و ماند تا معاویه درگذشت ...