خون جاری از دو چشم تمام عاشقان شد

دوباره شرحِ غمِ آل طه بیان شد

مولا یا رسول الله...مولا یا رسول الله...

                                                                              لعنت بر آن بی حیا که دیگر شده رسوا

با اهانت به طاها خون کرده قلب زهرا

                                                                              با ذکر یا محمد دل میشود خدایی

 یا رب به حق احمد ما را کن کربلایی 

                                                                              دوباره مرغ روحم هوای کربلا کرد

دل شکسته ام را اسیر و مبتلا کرد

امام سجاد (ع)

امام علی بن حسین بن علی بن ابیطالب علیه السلام مشهور به سجاد، چهارمین امام شیعیان بنا به قولی مشهور، در پنجم شعبان سال 38 هجری قمری متولد شد و در 12 محرم سال 95 هجری قمری به دست ولید بن عبدالملک به شهادت رسید. امام زین العابدین علیه السلام زمانی دیده به جهان گشود که زمام امور در دست جد بزرگوارش امام علی بن ابیطالب علیه السلام بود. آن حضرت 3 سال از خلافت علوی و حکومت چند ماهه امام حسن علیه السلام را درک کرد. امام سجاد علیه السلام در عاشورای سال 61 هجری قمری حضور داشت و در آن واقعه به صورتی معجزه آسا نجات یافت و پس از شهادت پدرش امام حسین علیه السلام مسئولیت زمامداری شیعیان از جانب خدا بر عهده او گذاشته شد و از آن روز تا روزی که به شهادت رسید زمامدارانی چون یزید بن معاویه، عبدالله بن زبیر، معاویه بن یزید، مروان بن حکم، عبدالملک بن مروان و ولید بن عبدالملک، معاصر بود.

امام سجاد (ع)
امام علی بن حسین بن علی بن ابیطالب علیه السلام مشهور به سجاد، چهارمین امام شیعیان بنا به قولی مشهور، در پنجم شعبان سال 38 هجری قمری متولد شد و در 12 محرم سال 95 هجری قمری به دست ولید بن عبدالملک به شهادت رسید. امام زین العابدین علیه السلام زمانی دیده به جهان گشود که زمام امور در دست جد بزرگوارش امام علی بن ابیطالب علیه السلام بود. آن حضرت 3 سال از خلافت علوی و حکومت چند ماهه امام حسن علیه السلام را درک کرد. امام سجاد علیه السلام در عاشورای سال 61 هجری قمری حضور داشت و در آن واقعه به صورتی معجزه آسا نجات یافت و پس از شهادت پدرش امام حسین علیه السلام مسئولیت زمامداری شیعیان از جانب خدا بر عهده او گذاشته شد و از آن روز تا روزی که به شهادت رسید زمامدارانی چون یزید بن معاویه، عبدالله بن زبیر، معاویه بن یزید، مروان بن حکم، عبدالملک بن مروان و ولید بن عبدالملک، معاصر بود.

امام جعفر صادق علیه السلام
از امام صادق ـ علیه السلام ـ روایت شده که فرمودند:
من أقرّ بجمیع الأئمّة ـ علیهم السلام ـ وجحد المهدی کان کمن أقرّ بجمیع الأنبیاء وجحد محمّداً ـ صلّى اللّه علیه وآله ـ نبوّته. فقیل له:  یابن رسول اللّه فمن المهدی من ولدک؟ قال ـ علیه السلام ـ : الخامس من ولد السابع یغیب عنکم شخصه ولا یحلّ لکم تسمیته.
هر کس به همه ى امامان اهل بیت ـ علیهم السلام ـ ایمان آورد و مهدى آنان را نپذیرد بسان کسى است که به همه ى پیامبران خدا ایمان آورد  امّا رسالت آخرین آنان محمّد ـ صلّى اللّه علیه وآله ـ را انکار کرده باشد. از آن حضرت سؤال شد: اى فرزند رسول خدا! مهدى ـ علیه السلام ـ  کیست آیا از فرزندان شماست. فرمودند: پنجمین امام از نسل پسرم موسى است او از نظرها غایب مى گردد و آوردن صریح نام مقدسش  براى شما روا نیست. 

بر غم عشقت آقا اسیرم                 که تو سلطانی و من فقیرم

آرزویم بُود وقت مُردن                       یا علی گویم آندم بمیرم

من بنده تو مولایی     من قطره تو دریایی     ای معنیِ آقایی

یا سیّدی یا حیدر....

*نوحه های ملائک دم تو                      ای خدای غم اعظم تو

خورده آقا گره تا قیامت                         لیلة القدر من با غم تو

ای بهترین رویایم       ای گرمی آوایم      ای سیّد و مولایم

یا سید  ی یا حیدر...

*عمر تو یکسره درد و غم بود             هَمدَمت ناله و سوز سینه

لیکن آغاز این غضه هایت                    بوده از کوچه های مدینه

دل خسته و مغمومی      از حق خود محرومی     تو اولین مظلومی

یا سیدی یا حیدر...

*با ،شرار عطایت علی جان         پرتو افشان نما شمع ما را

(این/یک) شب جمعه ای جان زینب      کربلایی کن این جمع ما را

ای خاک کویت طلا      این دل شده مبتلا     کن قسمتم کربلا

آه .....کربلا کربلا... 

علی ابن موسی الرّضا رویامه     علی ابن موسی الرّضا دنیامه 

تو دو عالم افتخارِ من اینه             علی ابن موسی الرّضا آقامه

*همیشه درد بی سامانی ام را با امید خاک بوسیِ حریمت می دهم تسکین

و با رویای دیدارِ ضریحِ با صفایت می رسانم شام را بر صبح،چه رویایی،

چه رویاهای زیبایی که اینها از عنایات علی و مادرت زهرا(س)

شود تصویر نابش در دلم پیدا،شکوهِ جلوه ی عشقِ علی موسی الرّضا

پیدا در این رخسار و سیمامه...

علی ابن موسی الرضا رویامه...

. امام حسین (ع ) در زمان معاویه
چون امام حسن (سلام خدا و فرشتگان خدا بر او باد) از دنیا رحلت فرمود، به گفته رسول خدا (ص ) و امیرالمؤمنین (ع ) و وصیت حسن بن علی (ع ) امامت و رهبری شیعیان به امام حسین (ع ) منتقل شد و از طرف خدا مأمور رهبری جامعه گردید. امام حسین (ع ) می دید که معاویه با اتکا به قدرت اسلام ، بر اریکه حکومت اسلام به ناحق تکیه زده ، سخت مشغول تخریب اساس جامعه اسلامی  و قوانین خداوند است ، و از این حکومت پوشالی مخرب به سختی رنج می برد، ولی نمی توانست دستی فراز آورد و قدرتی فراهم کند تا او را از جایگاه حکومت اسلامی پایین بکشد، چنانچه برادرش امام حسن (ع ) نیز وضعی مشابه او داشت .
امام حسین (ع ) می دانست اگر تصمیمش را آشکار سازد و به سازندگی قدرت بپردازد، پیش از هر جنبش و حرکت مفیدی به قتلش می رساند، ناچار دندان بر جگر نهاد و صبر را پیشه ساخت که اگر برمی خاست ، پیش از اقدام به دسیسه کشته می شد، و از این کشته شدن هیچ نتیجه ای گرفته نمی شد.
بنابراین تا معاویه زنده بود، چون برادر زیست و علم مخالفتهای بزرگ نیفراخت ، جز آن که گاهی محیط و حرکات و اعمال معاویه را به باد انتقاد می گرفت و مردم را به آینده نزدیک امیدوار می ساخت که اقدام مؤثری خواهد نمود. و در تمام طول مدتی  که معاویه از مردم برای ولایت عهدی یزید، بیعت می گرفت ، حسین به شدت با او مخالفت کرد، و هرگز تن به بیعت یزید نداد و ولی عهدی او را نپذیرفت و حتی گاهی  (16) سخنانی  تند به معاویه گفت و یا نامه ای کوبنده برای او نوشت .
معاویه هم در بیعت گرفتن برای یزید، به او اصراری نکرد و امام (ع ) همچنین بود و ماند تا معاویه درگذشت ...