نیّت 

اولین رکن نماز نیّت است .

نیّت ، یعنى آنکه بدانیم چه مى کنیم و چه مى گوییم و براى که و چه حرکت مى نمائیم .

ارزشِ هر کارى به نیّت و انگیزه آنست ، نه فقط صِرف عمل . لذا حساب کسى که بخاطر حفظ نظم و احترام به قانون ، پشت چراغ قرمز مى ایستد از حساب کسى که از ترس پلیس یا جریمه

مى ایستد جداست . در همه عبادات و خصوصاً نماز، نیّت جایگاه ویژه اى دارد و اصولاً چیزى که یک کار را عبادت مى کند، نیّتِ الهى آن کار است که اگر آن نیّت نباشد، هرچه هم ظاهر کار

خوب و صحیح باشد، امّا ارزش عبادت ندارد. پیامبر گرامى اسلام در این باره مى فرمایند:

کارها به واسطه انگیزه ها ارزش پیدا مى کند وبا آنها سنجیده مى شود.

آرى ، فرق مادى یا معنوى بودن یک کار، در تفاوت نیّت ها و هدف هاست .

نیّت خالص 

نیّت خالص آن است که انسان فقط براى خدا کار کند و در عمق جانش هدفى جز او و رضاى او نداشته و از مردم انتظار تشکر یا پاداش نداشته باشد

نانى که اهل بیت رسول خدا علیهم السلام در چند شب پى درپى هنگام افطار به یتیم و اسیر و فقیر دادند، ارزش مادّىِ زیادى نداشت ، اما چون خالصانه بود خداوند بخاطر آن یک سوره نازل

کردپ

و عطّار نیشابورى در مورد آن مى گوید:

معجزات ائمه (ع )در عصر حاضر

اعتقاد بیشتر و تمسک به ائمه هدى

از جمله خصوصیات این کتاب این است که بیشتر داستانهاى آن مربوط به معجزه اى از معجزات اهلبیت عصمت و طهارت است که در زمان حاضر واقع شده و خواننده اعتمادش به این خانواده

زیادتر و عقیده اش به ایشان محکمتر مى گردد و در نتیجه فریب تبلیغات سوء شیادها را نمى خورد و از صراط مستقیم و مذهب حق ، منحرف نمى گردد.

به علاوه ، به ذیل عنایت آنان بیشتر متمسک شده ، بهره هاى وافى باقى مى برد؛ چون مى بیند که ایشان مجارى قدرت حق هستند و حاجات خلق را چگونه مى دهند و همچنین محبت

ایشان که اساس دین است ، در دلهاى خوانندگان زیادتر مى گردد.

جلوگیرى از یاء

از جمله منافع این کتاب آن است که شخص هراندازه پست و از سعادت خود ماءیوس باشد یا در مصیبتها و شداید فوق العاده اى واقع شده باشد با مطالعه سرگذشت این افراد حالش دگرگون

مى شود و امیدش به خدایش زیادتر مى گردد و مشتاق لقاى رحمت الهى مى شود دست و پایى زده براى سفر هولناکى که در پیش ‍ دارد توشه اى تهیه مى کند و گذشته هایش را جبران

مى کند و ناملایمات مادى ، او را از پا در نمى آورد.

در خاتمه امیدوار است این کتاب مورد استفاده عموم واقع شده خوانندگان عزیز بهره کافى از آن ببرند و توفیقى عنایت شود تا چاپ جلدهاى بعدى در دسترس ‍ همگان قرار گیرد.

...شیراز - به تاریخ 18 ماه مبارک رمضان ، مطابق 18.9.47

سید محمد هاشم دستغیب

 - نورافشانى ضریح حضرت امیر(ع ) و باز شدن دروازه نجف

و نیز نقل فرمودند از جناب شیخ محمد حسین مزبور که فرموده بود شبى دوساعت از شب گذشته به قصد خرید ترشى از خانه بیرون آمدم و دکان ترشى فروشى نزدیک سور شهر بود (سابقا

شهر نجف اشرف حصار و دروازه داشته و دروازه آن متصل به بازار بزرگ و بازار بزرگ متصل به درب صحن مقدس و درب صحن محاذى ایوان طلا و درب رواق بوده است به طورى که اگر تمام درها باز

بود، شخص از دروازه ، ضریح مطهر را مى دید) و شیخ مزبور هنگام عبور مى شنود عده اى پشت دروازه در را مى کوبند و مى گویند:((یا عَلى ! اَنْتَ فُکَّ اْلبابَ؛ یعنى یاعلى ! خودت در را باز کن

)). و معجزه رضویه - شفاى بیمار

ماءمورین به آنها اعتنایى نمى کنند، چون اول شب که در را مى بستند تا صبح باز کردنش ممنوع بود.

آقاى شیخ مى رود ترشى مى خرد و برمى گردد چون به دروازه مى رسد این دفعه عده زوارى که پشت در بودند شدیدتر ناله کرده و عرض مى کنند یا على ! در را باز کن و پاها را سخت به

زمین مى کوبند. آقاى شیخ پشت خود را به دیوار مى زند که از طرف راست چشمش به سمت مرقد مبارک و از طرف چپ دروازه را مى بیند، ناگاه مى بیند از طرف قبر مبارک ، نورى به اندازه

نارنج آبى رنگ خارج شد و داراى دو حرکت بود، یکى به دور خود و دیگرى رو به صحن و بازار بزرگ و با کمال آرامى مى آید. آقاى شیخ نیز کاملا چشم به آن دوخته است با نهایت آرامش از جلو

روى شیخ مى گذرد و به دروازه مى خورد ناگاه در و چهارچوب آن از دیوار کنده مى شود و بر زمین مى افتد.

عربها با نهایت مسرت و بهجت ، به شهر وارد مى شوند. داستان ششم و هفتم و هشتم را غالب نجفى ها خصوصا اهل علم باخبرند و هنوز بعضى از رجال علم که مرحوم محمد حسین را

دیده و این مطالب را بلاواسطه از او شنیده اند، در قید حیاتند و اگر اسامى نقل کنندگان را ثبت کنیم طولانى مى شود و لزومى هم ندارد.

یامهدی ادرکنی

برای انسانهادرهرزمان وشرایط خاص خودشان وظیفه ای وجودداردکه برای انجام آن بایدتلاش نموده وباانجام تکلیفشان ازآزمونی که فراهم شده سربلندبیرون بیایند.مردم وامت اسلامی ایران

نیزدرسال 57باعمل به تکلیفی که درزمانشان برعهده داشتندبرای براندازی نظام ستمشاهی دست به قیام زدندوباازخودگذشتگی ونثارجانشان درراه آزادی وطن کوشیدند.الحق ازجان مایع

گذاشتندوتحت رهبری مردی بزرگ وعالمی مدبروعارف دست به کاری بزرگ زدندوتوانستندتخت نظام 2500ساله شاهنشاهی رابه زیربکشندواعلام استقلال نمایند.خودبرای خودشان تصمیم

بگیرندوزیربارظلم و ذلت نروند.دراین راه بادادن جان عزیزترین جوانان رشیدخودکوتاهی نکرده وتاسرحدتوان خودایستادند.درادامه نیزدردوران جنگ تحمیلی دربرابرمتجاوزان به خاک میهن باعمل به

وظیفه وتکلیف این میهن اسلامی راازگزنددشمنان محفوظ داشتند.دراین روزهانیزوظیفه وتکلیفی که برعهده ماقرارداردپاسداری وقدردانی ازتلاش گذشتگانمان دربه دست آوردن این انقلاب

شکوهمندوعظیم است.کاری که کمترسیاستمداری به اتفاق افتادن آن می اندیشیدوآنراغیرممکن می دانست.اماباتلاش وکوشش ملت بزرگ ایران تحت رهبری خمینی کبیرودرسایه ایمان

آهنین امت به وقوع پیوست وانقلاب 57 رقم خورد.اینک وظیفه ماست که بابرگزاری بزرگداشت انقلاب ،یادوخاطره شهداومجاهدان آنروزگار راگرامی داشته وازمیراث خودپاسداری

نمائیم.حضوردرراه پیمائی 22بهمن نشان از وفاداری مابه انقلاب 57و بنیان گذارآن وتجدیدبیعت بارهبربزرگ انقلابمان خواهدبود .باحضورمان در22بهمن سالروزپیروزی انقلاب به وظیفه وتکلیفی

که بردوشمان است عمل نموده وباردیگربه همگان نشان خواهیم دادکه مانیزبرای میهنمان وحفظ دست آوردهای انقلاب واستقلال خودذره ای عقب نخواهیم نشست حتی بافشارهای سخت

اقتصادی وتحریمهای دشمنان قسم خورده انقلاب.

وعده همه ماحضورحماسی دیگردر22بهمن امسال .

نــیّـت

مسأله 1316ـ روزه از عبادات است و لازم است با نیّت به جا آورده شود، در موقع نیّت لازم نیست به زبان بگوید، یا از

قلب خود بگذراند همین اندازه که در نظرش این باشد که براى اطاعت فرمان خدا از اذان صبح تا مغرب کارهایى که روزه

را باطل مى کند ترک نماید کافى است.

مسأله 1317ـ باید احتیاطاً کمى قبل از اذان صبح و کمى هم بعد از مغرب، از انجام این کارها خوددارى کند تا یقین

حاصل کند که تمام این مدّت را روزه داشته است.

مسأله 1318ـ کافى است که در هر شب از ماه مبارک رمضان براى روزه فردا نیّت کند، ولى بهتر است که در شب اوّل

ماه، علاوه براین، نیّت روزه همه ماه را نیز بنماید.

مسأله 1319ـ نیّت وقت معیّنى ندارد، بلکه هر موقعى تا قبل از اذان صبح نیّت کند کافى است و همین که براى

خوردن سحرى برمى خیزد و اگر از او سؤال شود منظورت چیست؟ بگوید: «قصد روزه دارم» کافى است.

مسأله 1320ـ وقت نیّت براى روزه مستحبّى در تمام روز نیز ادامه دارد حتّى اگر مختصرى به مغرب باقى مانده باشد و

تا آن موقع کارهایى که روزه را باطل مى کند انجام نداده است مى تواند نیّت روزه مستحبّى کند و روزه او صحیح است.

خلاصه اى از زندگى

خلاصه اى از زندگى نامه عارف ربّانى فقیه اهل بیت علیهم السّلام حضرت آیة اللّه العظمى حاج شیخ محمد تقى

بهجت فومنى (دامت برکاته ).

ولادت

آیة اللّه العظمى بهجت ، در اواخر سال 1334 ق در خانواده اى مذهبى و تقوا پیشه ، در شهر مذهبى ((فومن ))

چشم به جهان گشود. پدر ایشان ، کربلاى

محمود بهجت ، از مردان مورد اعتماد شهر بود و در ضمن اشتغال به کسب و کار به حلّ و فصل امور مردم مى پرداخت .

تحصیلات

ایشان ، تحصیلات ابتدایى را در مکتب خانه فومن به پایان برد و سپس ، به تحصیل علوم دینى پرداخت . بعد از تحصیل

ادبیات عرب در شهر فومن ، در سال

1348 ق براى تکمیل علوم حوزوى راه هجرت را پیش گرفت . پس از چندى اقامت در قم که چند سالى از پا گرفتن حوزه

علمیه قم به

دست مرحوم آیة اللّه حائرى (قدّس سرّه ) نگذشته بود به عراق هجرت کرد و در کربلاى معلّى اقامت نمود و حدود چهار

سال علاوه بر تهذیب نفس و

خودسازى ، از محضر استادان بزرگ آن جا بهره جستند.

و در سال 1352 ق براى ادامه تحصیل به نجف اشرف تشرف حاصل کرده و سطوح عالى را در محضر آیات عظام آن جا،

به پایان رساند.

جدّیت در تحصیل

معظم له در تحصیل علوم چنان جدّیت داشت و چنان به درس مى پرداخت که گویى غیر از درس ، اشتغال دیگرى ندارد

مرحوم حاج شیخ عباس قمى همکارى داشته و قسمت زیادى از سفینة البحار به خط ایشان است .

ایشان در درس سطح کفایه یکى از تلامذه مرحوم آخوند خراسانى ، روزى به تقریر درس استاد اعتراض نموده و با توجه

به اینکه از همه طلاب شرکت کننده

در درس کم سالتر بودند، در جلسه بعدى و قبل از آمدن استاد مورد اعتراض و انتقاد شدید شاگردان دیگر قرار مى

گیرند، ناگهان استاد

وارد شده و متوجه اعتراض شاگردان به ایشان گردیده خطاب به آنان مى فرمایند: با آقاى بهجت کارى نداشته باشید الا

ن خواهم گفت ، همه ساکت شدند.

ایشان فرمودند: دیشب که تقریرات درس مرحوم آخوند را مطالعه مى کردم متوجه شدم که حق با ایشان است ، پس از

این سخن از جدیت و نبوغ ایشان

تمجید مى نمایند.

اساتید معظّم له

اساتید معظّم له ، عبارت از آیات عظام :

1 - آقاى حاج سید ابوالحسن اصفهانى

2 - آقاى ضیاء الدین عراقى

3 - میرزاى نائینى

4 - حاج شیخ محمد حسین غروى اصفهانى

5 - حاج شیخ محمد کاظم شیرازى

6 - میرزا على آقاى قاضى تبریزى

7 - سید حسین بادکوبه اى

8 - سید محمد حجّت کوه کمره اى

9 - حاج آقا حسین طباطبائى بروجردى .